عقلم و زیر پا گذاشتی رفتی؛ تو من و مبتلا گذاشتی

رفتی به غم زمونه ای دل ؛منو جا گذاشتی رفتی

به خدا من و رسوا کردی ای دل؛ همه جا مشتم و وا کردی ای دل

فتنه برپا کردی ای دل؛ من و رسوا کردی ای دل

می دونم تو دیگه عاقل نمی شی ؛ تو دیگه برای من دل نمی شی

من دیگه بچه نمی شم ؛ دیگه بازیچه نمی شم

به تو میگم که نشو دیوونه ای دل؛ به تو میگم که نگیر بهونه ای دل

من دیگه بچه نمی شم ؛ دیگه بازیچه نمی شم

به تو میگم عاشقی ثمر نداره؛ واسه تو جز غم و دردسر نداره

من دیگه بچه نمی شم ؛ دیگه بازیچه نمی شم

نمی دونم این صفحه سیاه زندگیم که فقط چند تا خط باریک سفید داره (سفیدیاش مال درساییه که یاد گرفتم مال درک کردن حس دوست داشتن که به خاطر تپشای قلب این خطا هم صاف نیستن اما سیاهاش واسه اشکایه که ریخته شد؛ مال فرصتایی که از دست رفت؛مال معده دردای عصبی؛ مال احساس پوچی نسبت به آینده ؛مال غروری که شکست )چرا این صفحه ورق نمی خوره؟؟؟

می خوام به زور بزنم بره صفحه بعد این همه سیاهی چشم آدم رو اذیت میکنه همین طور دل آدم رو...

کاش تو ایران یه صومعه ای؛ دیری داشتیم که آدم می تونست تارک دنیا بشه ...والا ...